Το διάβασα μόλις τώρα και μου φάνηκε καταπληκτικό: “Ένα μεγάλο κρασί χρειάζεται έναν τρελό για να μεγαλώσει το σταφύλι, έναν σοφό για να το φροντίσει, έναν ποιητή με καθαρή ματιά για να το κάνει κρασί και έναν
εραστή για να το πιεί…”
Ένας τρελός λοιπόν στο αμπέλι, ένας σοφός για να κάνει την οινοποίηση, ένας ποιητής για να βάλει τις τελευταίες πινελιές κι εμείς που απολαμβάνουμε τα ωραία.. τα πίνουμε. Ωραίος καταμερισμός..
Αυτή η ατάκα για τον τρελό στο αμπέλι μου θύμισε το άλλο. Αυτό που λένε οι φίλοι μου οι παραγωγοί: “Για να κανείς κρασί στην Ελλάδα πρέπει να έχεις πολλά λεφτά. Λεφτά για να τα χάσεις…. ” Θεόμουρλος δηλαδή..
Που βρέθηκαν λοιπόν όλοι αυτοί οι τρελοί και γιατί ασχολούνται με το κρασί;
Υπάρχει εξήγηση. Γιατί περνάμε καλά.. Το άκουσα προ καιρού στο Μαρκόπουλο: “Εμείς θα κάνουμε καλό κρασί. Άμα το πουλήσουμε θα βγάλουμε λεφτά και θα είμαστε καλά. Άμα πάλι δεν το πουλήσουμε, θα πιούμε το κρασί, και πάλι καλά
θα είμαστε. ”
Μανόλης Καψής