Μιλούσα μια μέρα με τον Στέλιο Μπουτάρη για τα κρασιά σε μια οινογευσία στο By the glass. Είχε φέρει παλαιές και πιο πρόσφατες Γουμένισσες (νομίζω) και ήταν και ο Σκούρας με τα δικά του (εξαιρετικά) κρασιά. Παλαιά και πιο φρέσκα. Η κόντρα του Ξινόμαυρου. Κάποια στιγμή ανοίγει ένα μπουκάλι ο Στέλιος, δεν θυμάμαι ποια χρόνια ήταν και λέει. Είναι το τελευταίο που οινοποίησε ο πατέρας μου. Αυστηρό και ξερακιανό σαν τον ίδιο.. Μετά τα κρασιά μας έγιναν πιο πληθωρικά, ποιο γεμάτα . (Σαν αυτόν δηλαδή, που όσο λίγο τον ξέρω, είναι ένας εξαιρετικά συμπαθής, πληθωρικός, ευγενής και
γλεντζές τύπος. Όλα μαζί.) Και είχε δίκιο.
Αυτή την ταύτιση του οινοποιού, του χαρακτήρα του, με το κρασί του, μου έμεινε.. Την θυμήθηκα προ καιρού, που έβλεπα τις αναρτήσεις του Παπαργυρίου στο Facebook. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Ξέρω τα κρασιά του. Είμαστε όμως “φίλοι” στο Facebook. Βλέπω τι ανεβάζει. Την μια ανεβάζει φωτογραφίες από το αμπέλι. Μόλις το έχει καθαρίσει από τα άγρια χόρτα.. Την άλλη selfie από το κελάρι με τα βαρέλια, με τον κλέφτη στο χέρι. Την άλλη ένα γαλακτομπούρεκο που λιμπίζεται, μετά φωτό από τραπέζι με μεζέδες, μουσακάδες και γύρω γύρω φίλους. Τις προάλλες έγραφε για το survivor. Με δυο λόγια σπινθηροβόλος, πονηρός και με χιούμορ. Σαν τα κρασιά του. Και Μοσχούδι και Ασύρτικο.. Και Κιάτο και γαλλικές ποικιλίες.
Όλα μαζί..
Y.Γ Πριν από λίγο ανέβασε φωτό από ένα chateau του Μπορντώ που θα επισκεφθεί σύντομα. Επίτηδες το κάνει. Για να ζηλέψουμε.
Μανόλης Καψής